تو آن نه ای که ره از خود بدر توانی برد

کمر نبسته به قصد هلاک خود چون شمع

ز شاخ خشک تو آن روز گل توانی چید

ترا ستیزه به گردون خوش است در وقتی

به داغ عشق اگر آشنا شوی امروز

گره نکرده نفس را به سینه چون غواص

نه آنچنان ز خود افتاده ای تو غافل دور

اگر به خشک لبی چون صدف شوی قانع

تو کز صفای دل خویش عاجزی صائب