به خود رسیده چه حاجت به همنشین دارد؟

مرا چگونه تواند فلک غمین دارد؟

چو شمع هرکه نفسهای آتشین دارد

که آستین تو از زلف بیش چین دارد

هنوز سایه من ناز بر زمین دارد

که حصن عافیت از دست خوشه چین دارد

ازین چه سود که صد خانه انگبین دارد؟

هزار پنجه خونین در آستین دارد

ز خط عقیق تو زهری که در نگین دارد

به هر طرف که رود چشم بر زمین دارد

که شرم فقر دلش را ز غم حزین دارد

گهر به ظاهر اگر رشته را سمین دارد

کجا خبر دل حیران ز کفر و دین دارد؟