که ریشه از صف مژگان به هر جگر دارد

که پیچ و تاب سر زلف در کمر دارد

نشد که زخم من از تیغ آب بر دارد

که نوبهار ز هر برگ بال و پر دارد

دل رمیده ما تا چه در نظر دارد

و گرنه سیل چه حاجت به راهبر دارد

هدف ز پشت کمان بیشتر خطر دارد

که پیش روی خود از رهنما سپر دارد

به قدر بند درین بوستان شکر دارد

وگرنه کیست که ما را ز خاک بردارد

کدام نخل برومند این ثمر دارد؟

که در گداز بود رشته تا گهر دارد

که هر حباب در او عالم دگر دارد

ز آه سرد شب ما دو صد سحر دارد