بغیر اشک که راه نگاه من بندد

روا مدار خدایا که متحست زر می

بغیر سوختن و گریه کردن و مردن

نمی کند گله ام گوش، اگرچه بتواند

نسیم مصر به کوی تو گر گذار کند

به انتقام دل پرخراش، جا دارد

عجب مدار ز هر مو چو چنگ اگر نالم

خزان ز سردی آهم چو بید می لرزد

به این ثبات قدم شرم باد شبنم را

ازین چه سود که دیوار باغ افتاده است؟

نکرد از زر گل بی نیاز بلبل را

که غیر شاعر شیرین سخن دگر صائب