به فریاد آورد مشتی نمک دریای آتش را

که گردد بال و پر میدان خالی اسب سرکش را

که سازد شعله جواله خوش پرگار آتش را

سفال تشنه گر بیرون دهد صهبای بی غش را

عنانداری به دست باز کن این اسب سرکش را

که از آیینه داری در نظر پشت منقش را

به افسون چون توان در شیشه کردن آن پریوش را؟

مکن خالی به هر صید زبون زنهار ترکش را

که آب زندگی هم می کند خاموش آتش را

به اسب چوب صائب طی کند صحرای آتش را

به بی دردان مخوان زنهار صائب شعر دلکش را