زخ تو از نگه گرم خوش جلا گردد

به شیوه های تو هرکس که آشنا شده است

ز حکم تیغ قضا سر نمی توان پیچید

ز طاعت است فزون آبروی تقصیرش

دل از غبار کدورت کمال می گیرد

به ناله های پریشان امیدها دارم

ز فکر دانه مخور زیر آسمان دل خویش

یکی شود ز خموشی هزار بیگانه

بسا بهار و خزان را که پشت سر بیند

بهشت نسیه خود نقد می کند صائب