از دل خونشده هرکس که شرابی نکشید

جای رحم است بر آن مغز که در بزم وجود

خاک در کاسه آن چشم که از پرده خواب

رشک بر موج سراب است درین دشت مرا

مگذر از کوی خرابات که آسوده نشد

راه چون خضر به سرچشمه توفیق نبرد

هرکه چون کوزه لب بسته نگردید خموش

هرکه چون سرو درین باغ نگردید آزاد

شد به تبخاله بی آب ز گوهر قانع

کیست تا رحم کند بر جگر تشنه من؟

جگر تشنه بود لاله خاکش صائب