در جهان کس می عشرت نتوانست کشید

آه کز پستی این مجمر بی روزن چرخ

هرکه بالین قناعت ز کف دست نکرد

فرد شو فرد که تا خضر نشد دور از خلق

دشت تفسیده عشق است که خورشید بلند

دل که خمخانه آفات تهی کرده اوست

نرمی از خلق مدارید توقع که مسیح

دید تا روی ترا آینه، رو پنهان کرد

به چمن رفتی و از شرم گل عارض تو

صائب از سایه ارباب کرم سر دزدید