فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را

فروغ شمع ازان گرد سر پروانه می گردد

ز بس ترسیده است از چشم شور خاکیان چشمم

همان درد سیه بختی میم را بی صفا دارد

نهان از پرده های چشم می گریم، نه آن شمعم

به کام خضر آب زندگی را تلخ می سازم

رم آهوی من انداز اوج لامکان دارد

خموشان را محرک بر سر گفتار می آرد

حریف خضر و رشک آب حیوان نیستم صائب