چهره شوخ به یک رنگ مصور نشود

چهره تا از عرق شرم و حیا سیراب است

اثر صحبت روشن گهران اکسیرست

هر تنک مایه که گیرد سخن از مردم یاد

عمر را قامت خم باز ندارد ز شتاب

می رسد مزد خموشان ز نهانخانه غیب

دل بیطاقت ما صبر ندارد، ورنه

رفتن و آمدن مردم آزاده یکی است

رهزن از راه محال است نهد پای به راه

گره گوشه ابروی بخیلان به ازوست

به که برگرد دل خویش بگردد صائب