گر ز رخسار شوی باغ و بهارم چه شود؟

پیش ازان دم که رود کار من از دست برون

از تماشای تو از دل سیهی محرومم

غنچه از باده نگردد گل خمیازه من

در گره می فتد از بند قبا رشته شوق

بعد عمری که به دلجویی من آمده ای

چون نچیدم گلی از روی تو ایام حیات

کرد چون مرگ ز دامان تو دستم کوتاه

چون به خلوت ندهی راه من از ناز و غرور

ماه نو بدر شد و پرتو خورشید بجاست

نیست چون لایق رخسار تو گلگونه من

تا کنم خون به دل از حسرت دیدار ترا

صائب از داغ سراپا شده ام چشم امید