گل بی خار درین غمکده کم سبز شود

حاصل ما دل پاره است، چنین می باشد

طی شد ایام برومندی ما در سختی

اگر از تشنه لبی آب شود دانه دل

نیست غیر از دل خرسند درین خارستان

تا بود ریشه قارون به زمین، هیهات است

گر براندازی ازان روی عرقناک نقاب

می توان بخت برومند به خون خوردن یافت

آنقدر در حرم از شوق تو اشک افشانم

گر چنین عشق تو بر سنگدلان زور آرد

بگسل از صحبت این همسفران تا چون خضر

از سخنهای تو صائب که ازو آب چکد