نیست غیر از دل خود روزی مهمان وجود

گریه تلخ بود چشمه شیرین حیات

رحم کن بر دل صدپاره، مشو هم نمکش

زود باشد که کند زهر ندامت سبزش

دامن دشت عدم تا به قیامت سبزست

چه بغیر از دل و چشم نگران با خود برد؟

پیش شمعی که شد از آفت هستی آگاه

پر کاهی است که بر باد بود بنیادش

می توان یافت به صبح دل بیدار نجات

نیست جز جوهر شمشیر شهادت صائب