مگر از خون دل لبریز سازم ساغر خود را

که بر روی نسیم صبح نگشایم در خود را

که می ریزم چو گل در دامن گلچین زر خود را

که کردم صرف آن آیینه رو خاکستر خود را

نمی بازم چو کوه از هر صدایی لنگر خود را

که چون مجنون به پای مرغ می خارم سر خود را

که در زیر قبا پوشیده دارد جوهر خود را

که من از عرض جوهر دوست تر دارم سر خود را

نهان دارم ز چشم شور دریا گوهر خود را

حباب آسا درین دریا به کف دارم سر خود را

خوشا ابری که سازد خشک، دامان تر خود را