مکث لب تشنه دیدار به جنت نکند

قطره اش وصل سرچشمه حیوان گردد

عمر را قامت خم باز ندارد ز شتاب

می شود نخل برومند سبکبار از سنگ

نشود نفس بداندیش به احسان هموار

هرکه از مرده دلی زنده ندارد شب را

دل در آن زلف ندارد غم تنهایی ما

کرد دلگیر سفر پای گرانخواب، مرا

آب حیوان سمندر بود آتش صائب