می لعلی جواهر سرمه سازد ظلمت شب را

کند نقل شراب تلخ، چشم شور کوکب را

به مذهب جمع اگر می کرد زاهد حسن مشرب را

ز آب زندگی لبریز دارد چاه غبغب را

مده از دست در ایام پیری دامن شب را

که از خط در کمین روز سیاهی هست آن لب را

که آزادی بود بر دل گران اطفال مکتب را

که طفل از دامن خود می کند، آماده مرکب را

که نگشاید گره از دم به غیر از سنگ عقرب را

خمارآلود داند قدر این جام لبالب را

که باشد باد دستی لنگر آرام منصب را

عمارت چند خواهی کرد این فرسوده قالب را؟

که گیرد چرخ کم فرصت ز دستم دامن شب را

که یک دم تیره سازد سیل، بحر صاف مشرب را

گوارا باد بزم عیش، خوش وقتان مشرب را