عارفانی که ازین رشته سری یافته اند

سالها مرکز پرگار حوادث شده اند

چشم این سوختگان آب سیاه آورده است

سالها کف به سر خویش چو دریا زده اند

بار برداشته اند از دل مردم عمری

سالها غوطه چو شب در دل ظلمت زده اند

گر سر از جیب نیارند برون معذورند

بسته اند از دو جهان چشم هوس چون یعقوب

دلشان تنگتر از چشمه سوزن شده است

دست بیداردلان آبله فرسوده شده است

همچو پروانه درین بزم ز سوز دل خویش

مکش از رخنه دل پای تردد زنهار

گرد مجنون نظر باز، غزالان شب و روز

صائب از گریه مستانه مکن قطع نظر