دلش از گریه من رنگ نمی گرداند

بس که ویرانه ام از گرد علایق پاک است

غم عالم چه کند با دل خوش مشرب من؟

گرچه مضراب من از ناخن الماس بود

مگر از خط دل سخت تو ملایم گردد

جگر خاک ز تیغ تو بدخشان گردید

روشنی آینه را می کند از جوهر پاک

دل سنگین ترا گریه ام از جا نبرد

انقلاب و دل سودازده من، هیهات

نیست از ذره من بر دل گردون باری

از حضر آنقدر آزار کشیدم صائب