به لبم بی تو چنان تند نفس می آمد

سالم از بادیه ای برد مرا بیخبری

ناله مرغ گرفتار اثرگر می داشت

به شتابی دل ازین وادی خونخوار گذشت

آرزو خار و خسی نیست که آخر گردد

به چه تقصیر به زندان گهر افکندند؟

به تهیدستی من موج کجا می خندید؟

فارغ از پرسش دیوان قیامت می شد

بوالهوس بر سر کوی تو مجاور می بود

صائب آن شوخ اگر درد محبت می داشت