به دنبال افکند منزل درین ره کاروان ها را

به دور انداخت بی آب آسیای آسمان ها را

ز ذکر حق طراوت می شود پیدا زبان ها را

ز فریادی به منزل می رسانم کاروان ها را

ز خامی در تنور سرد می بندند نانها را

هما صبح امید خود شمارد استخوان ها را

که مرغان کاسه دریوزه کردند آشیان ها را

خموشی می کند روشن گهر، تیغ زبان ها را