کی ز تن کار دل خسته به آرام کشد؟

سخت گستاخ شد از وصل دلم، می ترسم

از زبان لعل لبش تلخی گفتار نبرد

غم مرغان گرفتار ندارد صیاد

نکشد پای پر از آبله از خارستان

دانه اش از گره دام مهیا باشد

دست کوتاه، گل از وصل فزون می چیند

شکوه ای کز سر زلف تو مرا هست این است

این چه کیفیت حسن است که مخمور وصال

آب را دست درین باغ ز حیرت شد خشک

پله ناز تو سنگین تر ازان افتاده است