گرچه آن سرو روان در همه جا می باشد

خلق را داروی بیهوشی حیرت برده است

نیست ممکن که ز من دور توانی گردید

از سر کوی تو هرکس که کند عزم سفر

در دل ماست خیال تو و از ما دورست

خضر در دامن صحرای طلب کمیاب است

جگر سوخته صاحب نظران می دارند

دل سنگ تو ز بیتابی ما آسوده است

نیست ممکن که به رویش نگشایند دری

سر آزاده و درد سر دولت، هیهات

رهنوردی که سبکبار ز دنیا گذرد

هرکه جان داده درین راه، رسیده است به جان

از دم گرم تو صائب دل افسرده نماند