قامت خم شده را نعل در آتش باشد

که به قدر رگ خامی ره آتش باشد

خانه آینه حیف است منقش باشد

کجی تیر نهان در دل ترکش باشد

این نه عودی است که شایسته آتش باشد

ما و آن نخل درین باغ که سرکش باشد

جای رشک است بر آن دل که مشوش باشد

پیش ما همچو طلایی است که بی غش باشد

نیست ما را به خوشی کار، ترا خوش باشد

خوش بود عالم اگر وقت کسی خوش باشد