قبله زن صفتان آینه زر باشد

از خموشی دهن غنچه پر از زر باشد

در سپرداری سیمین بدنان آفتهاست

باطن و ظاهر خود هر که کند صاف چو بحر

در خطرگاه جهان صید سلامت جو را

بی نیازند ز دنیای دنی ناموران

دشمن خانگی از خصم برونی بترست

پا به دامن چو کشیدی به بهشت افتادی

ناله و آه ندارد اثری در دل عشق

بس که ترسیده ام از صورت بی معنی خلق

در کف عشق جوانمرد، دل چاک، مرا

عالم خاک بود منتظم از پست و بلند

نیست جز چشم تهی رزق حباب از دریا

هر که را خوف و رجا نیست زمین گیر بود

در قیامت که شود آب ز گرمی دل سنگ

ما به یک سجده خشکیم ز بیرون قانع

نیست ممکن به فراغت نکشد همواری

دیده سیر به دست آر درین عرصه که دام

نیست چون شعله جواله قرارش صائب