دل تهی ناشده از خویش به جایی نرسد

تیر را شهپر پرواز بود پاکی شست

نیست در سینه هرکس که ز غفلت آهی

در شفاخانه ایجاد به جز بیدردی

پنبه زاری است ترا گوش ز غفلت، ورنه

قیمت گوهر نادیده که می داند چیست؟

گر مرا نیست چو خار سر دیوار گلی

نشود زشتی دنیا به تو روشن چون آب

کیست از اهل مروت که کند سیرابش؟

خرج ره می شود این خرده جانی که مراست

چه گل از برگ خود آن خونی احسان چیند؟

دل هرکس که شود آب چو شبنم صائب