دل به مطلب اگر از راه تپیدن نرسد

بهترین پایه صاحب نظران حیرانی است

پای فهمیده در آن سلسله زلف گذار

از دل پخته مزن لاف که این میوه خام

وحشتی قسمت مجنون من از عشق شده است

گرچه چون لاله نگونسار بود کاسه من

نرسد زان به تو از چشم بدان آسیبی

نه چنان رفته ام از خود که دگر بازآیم

می دود در پی آن چشم دل خام طمع

از لطافت به تماشایی آن سیب ذقن

آنچنان محو تو شد دیده نظار گیان

دل سودا زده و حرف شکایت، هیهات

مهربان گر به یتیمان نشود دایه لطف

چه کند با دل سنگین طبیبان صائب؟