منعم از خواب عدم تیره روان برخیزد

شکر هنگام شکایت به زبان می آرم

پرده بردار ز رخسار که چون طوطی مست

دلبری نیست به ابروی کج و قامت راست

همه بر جای خود ای تازه نهالان چمن

ای که چون غنچه به شیرازه خود می نازی

بر سر تربت هرکس گذری، چون نرگس

باده سی شبه باید، که ز آیینه دل

هر که را سیر مقامات بود در خاطر

از خزان زیر و زبر گشت گلستان صائب

صائب این آن غزل عارف روم است که گفت