مگر از شعله آواز درگیرد قفس ما را

همین آیینه می گیرد خبر، گاه از نفس ما را

ز زخم خار و خس دست حمایت شد قفس ما را

زبان آهنین در ناله باشد چون جرس ما را

ترشرویی حصاری گشت از مور و مگس ما را

به پای خم برد از گوشه زندان عسس ما را

به گوهر می رساند زود، جان بی نفس ما را

رهایی نیست زیر خاک چون سگ زین مرس ما را

در ایام خزان بیرون میاور از قفس ما را

به زر چون غنچه گل گر نباشد دسترس ما را

غباری بر دل آیینه ننشت از نفس ما را