حسن بی پروا به فرمان هوس باشد چرا؟

باده پر زور، کار سنگ با مینا کند

تا هوا ابر و چمن پر گل بود، از زهد خشک

دامن غواص پر گوهر شد از پاس نفس

تا به خاموشی توان سنگ نشان گشتن، کسی

تا کسی دریا تواند گشتن از ترک هوا

آن که کوه قاف چون عنقا بود یک لقمه اش

این جواب آن غزل صائب که می گوید حکیم