عشق اول به دل سوخته آدم زد

در دل و جان ملک شور قیامت افتاد

تن خاکی که همان دید ز انسان ابلیس

من همان روز ز جمعیت دل شستم دست

چون گل صبح به خون شست همان دم رخسار

برد از دست و دل تاجوران گیرایی

شادی برد نیرزد به حریف آزاری

پای خم را مده از دست به افسون صلاح

در شکنجه است ز شورابه دریا دایم

هر که قد ساخت دو تا پیش حق از بهر بهشت

معنی از دعوی گفتار قلم را لب بست

گر چه جان بخش بود همچو مسیحا نفست

صائب از عشق چسان قامت خود راست کند؟