در حضر فکر سرانجام سفر باید کرد

سر ازین خرقه نه توی بدر باید کرد

فکر شغل دگر و کار دگر باید کرد

صرف افغان شب و آه سحر باید کرد

کشتی فکر درین بحر خطر باید کرد

دام را پیشتر از دانه نظر باید کرد

گریه ای چند به هر شام و سحر باید کرد

دامن سعی، میان بند کمر باید کرد

صدف خویش لبالب ز گهر باید کرد

توشه این سفر از لخت جگر باید کرد

از گرانباری این راه حذر باید کرد

دهنی تلخ به امید ثمر باید کرد

پا چو از کار شد اندیشه پر باید کرد

چشم خود وقف بر این راهگذر باید کرد

شمع محراب ز رخسار چو زر باید کرد

روی در منزل و مأوای پدر باید کرد

صائب از هر دو جهان قطع نظر باید کرد