جام می چهره اندیشه نمایی دارد

دل بیدرد ندارد خبر از پیکانش

دلگشاتر ز تماشای بناگوش تو نیست

مستی از گل نکند مرغ چمن را غافل

در گلوی جرسش ناله خونین گره است

روزگاری است که از پیشروان می گردد

هر دلی را غمی از عشق و مرا هر سر موی

گریه ماست که در هیچ دلی راهش نیست

تو غم خانه بی صاحب خود خور که حباب

بوسه گر نیست، به پیغام دلم را بنواز

گر نسازد به ثمر کام جهان را شیرین

صفحه روی ترا دیده بدبین مرساد

کعبه و دیر شد از خامه صائب پرشور