هر که رخساره آیینه گدازی دارد

کرد اگر زیر و زبر بتکده ها را محمود

گر بود دست من از دامن قاتل کوتاه

چون دم تیغ ز هر موج دلش می لرزد

من که دارم گره از کار دلم باز کند؟

دل در آن زلف شب و روز بود در تب و تاب

در ته پرده ز جوهر بودش چین جبین

منزل روی تو بسیار به دل نزدیک است

گردن از بندگی عشق مکش چون یوسف

زلف کوته شد و بیدار نگردید از خواب

می برند اهل جهان دست به دستش چون گل

صائب از خامه ما گلشن معنی به نواست