از بتان شسته عذاری که حجابی دارد

خار در دیده بی پرده شبنم شکند

به دل روشن اگر یار نمی پردازد

نتوان دید در آن روی عرقناک دلیر

شب اندوه وفادار ندارد پایان

نیست ممکن که به خورشید درخشان نرسد

دم نشمرده محال است برآرد چون صبح

چون نفس راست کنم من، که به صحرای طلب

خضر را تشنه ز سرچشمه حیوان آورد

تا به خاری نرساند ننشیند از پا

شب تارش به دو خورشید بود آبستن

مزرع ماست که آبش بود از دیده خویش