دل عاشق چه غم از شورش دوران دارد؟

غمزه شوخ ترا نیست محرک در کار

دل در آن زلف ندارد غم تنهایی ما

چرخ از حلقه بگوشان قدیم است او را

آرزو از دل ارباب هوس می شوید

دامن شب مده از دست که این ابر سیاه

بیشتر ساده دلان کشته شمشیر خودند

مگذر از دامن صحرای قناعت کانجا

از جگر سوختگان نیست به جز لاله کسی

در پریشانی خلق است مرا جمعیت

آفتاب است چو شبنم ز نظر بازانش

نتوان جمع به شیرازه سامان کردن

آن که از تیغ تغافل دو جهان بسمل اوست

خواری چرخ بود رزق عزیزان صائب