از ترشرویی ما خاک چه پروا دارد؟

نشود زخم زبان گرمروان را مانع

صیقل آینه شعله بود اشک کباب

محو سر پنجه خورشید جهان افروزست

چاک اگر از الف زخم شود سینه باز

گر کند شعله آواز، مرا خاکستر

عاشق از گردش افلاک شکایت نکند

دل چو روشن شد، ازو دست هوس کوتاه است

فلک از شکوه ما تنگدلان آسوده است

در دو عالم گرهی نیست که نگشاید عشق

دو جهان چون پر پروانه گر آتش گیرد