دل آسوده طمع هر که ز دنیا دارد

غافل از حق نشود روح به ویرانه جسم

خویش را تا نگذارد ننشیند از پا

دم جان بخش اثر در دل آهن نکند

از علم لشکریان را نتوان غافل کرد

کار چون در گره افتد به دعا دست برآر

نیست خالی سر مویی به تن از جان لطیف

دل محال است که ساکن شود از لرزیدن

گر چه یعقوب مرا پای طلب کوتاه است

تو ز طفلی است که در خانه نداری آرام

لازم برق بود ریزش باران صائب