هرکه باریک شد از فکر، سخنور گردد

بیش ازین تاب ندارم، به جنون خواهم زد

دیدنش می برد از هوش نظر بازان را

حسن در هر نظری جلوه دیگر دارد

صحبت زنده دلان جو که گرانقدر شود

چون خس و خار درین بحر سبک کن خود را

شوق پروانه ز مهتاب شود بیش به شمع

از قناعت نشود هرکه توانگر صائب