مصفا تا نمی گردد، زتن جان بر نمی آید

گریبان لحد را چاک خواهد کرد اشک من

به راه دشمنان خود کدامین خار می ریزم؟

چو حیرت چشم بندی می کند ذرات عالم را

حیا چندان که خود را می کشد در پرده پوشیها

کدامین شب نمی ریزد زکلکم مصرع رنگین؟

کشیدم تا قدم از کوی هستی خون عرق کردم

زچندین آه اگر یک آه اثر دارد غنیمت دان

دل گرمی مگر هنگامه افروزی کند، ورنه

تو تا از پرده شرم و حیا بیرون نمی آیی

مگر جولان او صائب قیامت را عیان سازد