که پیران می کنند از قامت خم حلقه نام خود

به کوه قاف دارم پشت از سنگ تمام خود

فرامش می کنم در راه از غیرت پیام خود!

به چندین دست نتواند نگه دارد زمام خود

که خونها می خورم چون لاله از سودای خام خود

چو من از بوی گل چون غنچه می گیرم مشا خود

وگرنه من نمی دارم دریغ از سنگ جام خود

که در خاک فراموشان نهان سازیم دام خود

روان گردد، به خون مرده گر خوانم کلام خود