صدف از ساده لوحی قیمت گوهر نمی داند

نگردد تا سیه دل قدر خاکستر نمی داند

جنون موی سر خود را کم از افسر نمی داند

لب شمشیر را مست از لب ساغر نمی داند

خزف خود را درین عالم کم از گوهر نمی داند

مذاق قانع ما حنظل از شکر نمی داند

زبان این رگ پیچیده را نشتر نمی داند

که در قطع ره مقصود پا از سر نمی داند