دل شیرین نمی گردد به سیل از جای خود، ورنه

هوس را عشق می سازد دل سوزان من صائب

نه از رحم است اگر رخسار جانان رنگ گرداند

مده راه شکایت خاطر آزرده ما را

ره خوابیده در دامان این صحرا نمی ماند

غم عقبی به فارغبالی من برنمی آید

اگرچه آب گردیدم چو شبنم چشم آن دارم