به جوی عمر، آب رفته من باز می آمد

به آن تمکین به آغوش من آن طناز می آمد

اگر از خنده من همچو کبک آواز می آمد

که بی ناخن صدا از پرده های ساز می آمد

چه می شد گر بهار عمر ما هم باز می آمد؟

صفیر عشق از کلک سخن پرداز می آمد