زجوش مغز مستان را به سردستار می رقصد

هلال عید باشد تیغ مشتاق شهادت را

که در دامان تمکین می تواند پای پیچیدن؟

شهیدی را که چون ذوق شهادت مطربی باشد

ترا چون خرده بینان نیست در دل نور آگاهی

درآ در حلقه باریک بینان تا شود روشن

تعجب نیست گر زاهد زشور ما به وجد آید

چرا از خلوت اندیشه اهل دل برون آید؟

در آن محفل که مردان را کلاه از ترک سر باشد

دل سخت تو صد پیراهن از سنگ است محکمتر

توان خواندن خط نارسته از لبهای میگونش

زغفلت خون ترا مرده است در جسم گران، ورنه

مکن منع از سماع و وجود ما بی دست و پایان را

نه تنها می کند رقص روانی آب روشندل

نمی دانم چه آتش در سر خورشید می سوزد

من شوریده چون صائب عنا نداری کنم خود را؟