حصاری آدمی را به زهمواری نمی باشد

مرا از خانه زنبور آتش دیده، روشن شد

سبکباری به مقصد می رساند زود رهرو را

جرس بیجا گلوی خود ز افغان پاره می سازد

نشد هر کس عزیز از خواری دوران نیندیشد

زشعر تر بزن بر روی خواب آلودگان آبی

زخاکستر دل آیینه تاریک روشن شد

ندارم گر چه غمخواری درین وحشت سرا شادم

زبیدردی تو خرج آشنایان می شوی صائب