نهان در ابر دایم آفتاب زندگی باشد

ز اوقات گرامی آنچه صرف عشق می گردد

به مرگ اختیاری هر که واصل می تواند شد

مخور از ساده لوحی روی دست این سبک جولان

همان گنجی که داری پیچ و تاب مار از شوقش

به دست هر که چون ساقی درآید گردن مینا

نباشد دفتر ایام را چون من کهنسالی

زشیرینی به تلخی صرف گردد باده روشن

درین عبرت سرا هر کس که این ده روزه مهلت را

نسازد صیقل اقبال این آیینه را روشن

زتیغ یار می کردم تهی پهلو، ندانستم

به نور عشق دل را زنده کن، مپسند از غفلت

کدامین بحر را این سیل دارد در نظر یارب؟

چه طرف از زندگی بندد حباب ما در آن دریا

شود هر فردی از اوراق عمرم دست افسوسی

زتیغ مرگ، ماه عید می بیند گرفتاری

کنند از کاهلی امروز را فردا سبک مغزان

به دوزخ گر برندش در بهشت جاودان باشد

نگردد تا گره تار نفس در دل زخاموشی

مکن عمر گرامی صرف عشرت همچو بیدردان