زچشم دوربینی خونبهای دانه می ریزد

که گرد از مصحف بال و پر پروانه می ریزد

که شور محشر از زنجیر این دیوانه می ریزد

که اشک شادی مرغان به دامش دانه می ریزد

که آب زندگی زلفش به دست شانه می ریزد

چه بیکارست، رنگ سیل در ویرانه می ریزد

که غیرت طشت آتش بر سر پروانه می ریزد

شرابی را که از بویش دل پیمانه می ریزد