که خونبارست هر ابری که از دامان تر خیزد

زمستی هر که نتواند زجای خود سحر خیزد

اگر خاری پی آزار من از جای برخیزد

مگر در آب گشتن زنگ ازین آیینه برخیزد

که بیرون می روم از خویش چون آواز در خیزد

که هر کس بیخبر از پا درآید بیخبر خیزد

سبکروحی که پیش از صبحدم از خواب برخیزد

که چون تسبیح، تشویش من از صد رهگذر خیزد

به امید چه یارب کشت ما از خاک برخیزد

که می چسبد به دل، گردی که از راه نظر خیزد

چنان برخیزم از دنیا که آهی از جگر خیزد