شراب من چو داغ لاله در پیمانه می سوزد

که بید و عود را آتش به یک دندانه می سوزد

درین عشرت سرا پروانه از پروانه می سوزد

که بیش از آشنا بر من دل بیگانه می سوزد

زشیرینی مرا در دیده خواب افسانه می سوزد

که در بیرون در از پرتوش پروانه می سوزد

نفس در جستن آن گوهر یکدانه می سوزد

که سازد فاش را زغیب را چون شانه می سوزد

که قندیل حرم بیجا دین بتخانه می سوزد

چراغ آشنا رویی که در هر خانه می سوزد