به آب خود چراغ گوهر شب تاب می سوزد

که از نظاره اش در چشم گوهر آب می سوزد

نفس بیهوده در ویرانیم سیلاب می سوزد

اگر نه ظلم در چشم ستمگر خواب می سوزد

که دل زنده است هر شمعی که در محراب می سوزد

مرا بیش از تغافل گرمی احباب می سوزد

دل پر رخنه عاشق زچندین باب می سوزد

مرا افزون زسرما بستر سنجاب می سوزد

که بی نورست هر شمعی که در مهتاب می سوزد